Gdy młody B.K.S. Iyengar rozpoczynał nauczanie jogi, w samych Indiach uznawano go za dziwaka. Wbrew wielowiekowej tradycji, joga w latach 30. i 40. ubiegłego wieku nie była ani popularna, ani opisywana, ani poddawana jakimś konkretnym studiom. Trzeba było pasji, energii i niebywałej determinacji, z którą Iyengar popularyzował, nauczał, dogłębnie badał i nieustannie weryfikował jogę w laboratorium własnego ciała, umysłu i ducha, aby zainteresowali się najpierw praktykujący w Indiach, a potem ludzie na całym świecie.

Jednak w nawet najśmielszych marzeniach Guruji nie przewidział dzisiejszej ekspansji jogi w kulturze szeroko pojętego Zachodu. Cierpiący na wiele cywilizacyjnych chorób, z głową pełną nieposkromionych myśli, głęboką frustracją i niepokojem Europejczycy i Amerykanie zaczęli w jodze upatrywać nadziei na lepsze życie. Unia między Wschodem i Zachodem stała się faktem. Ale pojawiła się też cena tej transformacji. Joga stała się modna, a wykorzystywanie jogi przez marketing i biznes wymknęło się spod jakiejkolwiek kontroli. Jako społeczność nauczycieli i praktykujących jogę korzystamy z wielu dobrodziejstw tej sytuacji, ale też potrzebujemy odnaleźć odpowiedni azymut, zachować wartości jogi, znaleźć prawdziwą jogę w jodze.

Jesteśmy świadkami tej olbrzymiej, jogicznej zmiany, która toczy się na naszych oczach, dotyka naszych ciał i umysłów. Ale nasze ego nie lubi zmian, z uporem tkwi w przyzwyczajeniach, buduje obronne strategie, aby zachować dotychczasowe nawyki. Jednak wszystko się zmienia, to nasza jedyna rzeczywistość, czego w pełni świadom był Guruji, który nieustająco modyfikował swój system, swoje nauczanie, swoje rozumienie jogi. Nigdy nie uzurpował sobie też prawa do głoszenia swojej metody. W książkach, podczas wykładów odwoływał się do źródła, jogi Patandżalego, podkreślając, że joga jest jedna. W ostatniej dekadzie swojego życia wyraźnie sygnalizował potrzebę zmiany systemu, bo wiedział już, że epoka popularyzacji jogi odchodzi w przeszłość. Jej miejsce zajmuje powrót do źródła, pogłębianie rozumienia jogi, tworzenie społeczności ludzi jodze prawdziwie oddanych.

Te myśli zostały wyraźnie wyrażone przez Geetę i Prashanta w 2015 roku, gdy Iyengara nie było już wśród nas. W 2017 roku napisali list do członków stowarzyszeń na całym świecie nawołujący do zmiany podejścia, poszukiwania jakości i prawdziwych relacji w jodze, ostrzegając też przed taśmową "produkcją" nauczycieli i odpersonalizowaniem systemu nauczania oraz egzaminowania. Relację ze spotkania w 2015 roku można przeczytać tutaj, list Geety i Prashanta z jego omówieniem

Na konkretne zmiany trzeba było jednak jeszcze poczekać. Ich największą orędowniczką okazała się Abhijata, wnuczka Iyengara, która wyraźnie odziedziczyła determinację i pasję działania po sławnym dziadku.Podczas grudniowego Yoganusasanam 2019, w którym udział wzięło blisko 400 nauczycieli i egzaminatorów z całego świata, Abhi otworzyła serca i wytyczyła ambitne cele przed społecznością joginów. Namawia nas do szczerości intencji i powrotu do tradycji jogi. Na spotkaniu nie zabrakło trudnych, bolesnych, ale szczerych słów. Abhi mówiła o tym, że wielu z nas jest głodnych nie jogi, a kolejnych stopni certyfikacyjnych. Nie zgadza się na zawieszania życia z powodu egzaminu czy treningu nauczycielskiego. Joga powinna towarzyszyć naszemu życiu, pomagać nam wzrastać, funkcjonować w świecie i naszych rodzinach.

I nie sa to tylko piękne słowa. W Instytucie powstał kompleksowy projekt zmian, który uwzględnia modyfikację procesu egzaminowania, wyznacza nowe podejście do egzaminów i samego procesu uczenia nauczycieli. Czekamy na te wytyczne z niecierpliwością. Abhi widzi wspaniałe pole do wspólnego rozwijania się w jodze i przez jogę, do tworzenia jogicznej społeczności, która będzie zaszczepiać w tym trudnym świecie szacunek, współczucie i zaufanie. Odnajdźmy prawdziwą moc, która płynie z praktyki. To najwyższy, najpiękniejszy hołd, który możemy złożyć Gurujemu. Ofiarujmy nasze doświadczenie światu. Zapis wypowiedzi Abhijaty i Prashanta Iyengarów znajdziesz tutaj